Title; Het moest gewoon. . .
text; Christian Knijff
Photo; Joost van den Broek
© de Volkskrant - Kunst & Boeken - 10 07 2009
text; Christian Knijff
Photo; Joost van den Broek
© de Volkskrant - Kunst & Boeken - 10 07 2009
Sommige kunst maakt nieusgierig naar de koper ervan. Deze week het graanplafond van Peter Korver, aangeschaft door Peter en Tine Fuijt, architecten in Amsterdam.
Als zijn schilderingen maar niet vervallen in 'louter decoratieve aanwezigheid'. Dat is de grootste zorg van kunstenaar Peter Korver ,
daarom voegt hij levensechte dieren toe. En dan het liefst slakken die ondertussen een soort handelsmerk van hem lijken te zijn geworden. Maar ook gekko's, zeeschildpadden, copulerende vlinders en meterslange Boa Constrictors behoren tot zijn repertoire. Korver beschildert interieurs van particulieren en bedrijven, vaak in monumentale historische panden. Van jongsaf aan was hij geïnteresseerd in Biologie en Geschiedenis. Vandaar al die Natuur-Historische afbeeldingen. De plafondschildering bij de famillie Fuijt was een van de eerste die hij maakte. Ondertussen is de vraag naar zijn werk behoorljk toegenomen. "Gelukkig durven mijn klanten steeds meer " aldus Korver. Voor een toekomstig project mag hij aan de slag in een Amsterdams huis uit 1791, ooit bewoond door Napoleons gouverneur. In de enteehal komen een een aantal nissen die hij gaat beschilderen als aan twee zijden openstaande vogelkooien. De vogels blijven - waarschijnlijk tot verbazing van de voorbijganger - vrijwillig in die kooien zitten.
Eigenlijk missen ze allebei een tuin. Peter (67) en Tine (66) Fuijt hebben een appartement op de begane grond. Maar in hun gedeelte van de Amsterdamse grachtengordel is het helemaal volgebouwd. Geen stukje grond dus aan de achterkant. ‘Bij mooi weer pak ik gewoon een stoel en ga ik op straat zitten’, zegt Tine. ‘Of we gaan naar Zandvoort. Daar zijn we zo vanaf hier.’
Als de zon niet schijnt, kunnen ze altijd terecht in de kamer aan de voorkant van hun appartement. Dat is het kantoor van Peters architectenbureau. Tussen de 18de-eeuwse balken is een plat gewaaid korenveld geschilderd, met hier en daar een rondfladderende vlinder. Zodat ze, wanneer ze omhoog kijken, zich kunnen uitstrekken als op een mooie zomerdag.
Dat is ook precies de bedoeling van kunstenaar Peter Korver. Toch had hij eerst iets heel anders voorgesteld: een plafond van vloerdelen. ‘Korver wilde daar het vraatbeeld van boktorren op schilderen. Die maken van die grafische patronen als ze zich door houten balken heen eten’, vertelt Peter. ‘Dat vond ik te somber. Het moest gewoon lekker zijn.’ Korver ging er in mee, maar kon het niet nalaten om toch een paar vlijmscherpe distels aan het tafereel toe te voegen.
Peter en Tine hebben Korver leren kennen tijdens een project in Rotterdam in 1997. Peter hield zich bezig met de verbouwing van een nieuwe vestiging van restaurant Pasta e Basta. Korver hield zich daar met het interieur bezig. Peter zag in hem de ideale kunstenaar om "iets spannends" te doen met het witte "blote-billen-plafond" in zijn nieuwe kantoor.
Ze hadden namelijk een belangrijke beslissing genomen. Van de drie naast elkaar gelegen panden gingen er twee in de verkoop. Ze hadden geen zin meer in huurders. "Dat was altijd maar gezeur", zegt Tine. Peter: "En zo kregen we een leuk pensioenfondsje."
Dat waren niet de enige redenen. Op de begane grond had Peter een meubelwinkel met spullen van onder meer Baleri Italia en Flexform. Maar ook van zichzelf, want in het derde pand had hij zijn eigen meubelmakerij. Halverwege de jaren negentig braken zware tijden aan. "Ikea, hè", legt Tine uit. "Die begonnen designmeubels na te maken." Dat was een uitkomst voor mensen met een kleinere portemonnee, maar de doodsteek voor de meeste specialistische winkels.
Peter bleef ondertussen "zoals het hoort" gewoon de collectie om de paar maanden vervangen. Dat was fysiek een zware klus, die hij niet alleen kon klaren. Begin jaren tachtig had hij een beroerte gehad, waardoor hij slecht ter been was geworden. Tine kon niet helpen, want zij werkt als agent voor meerdere modemerken.
In 1998 was het mooi geweest. De meubels gingen in de uitverkoop, ze verkochten de twee panden en Peter installeerde zijn architectenbureau aan de voorkant van de voormalige meubelmakerij. Op de plaats waar de lijmpers had gestaan. Achter kwam het woongedeelte.
Peter wilde een bepaalde spanning in zijn nieuwe werkkamer creëren. "Aan de witte, strakke muren kwamen abstracte schilderijen te hangen. Vroeger moest alles van mij modern zijn. Nu kwam ik erachter dat er meer warmte bij moest." Hij ging op zoek naar ouderwetse elementen. Op de vloer liet hij zelfgemaakte zandtegels leggen die rechtstreeks uit een kerk lijken te komen. En op het meer dan drie meter hoge plafond wilde hij iets vrolijks. "Gras had ook gekund. Maar groen past niet bij de balken."
Korver schilderde het korenveld op hechthout in zijn eigen atelier. "Het lijmen van de platen kostte een halve dag", herinnert Peter zich. "Het blijft nog hangen ook. In de bouw lijmen ze tegenwoordig ook alles." Korver moest de platen wel een beetje bijsnijden met een Stanleymes, want ze pasten net niet helemaal tussen de balken.
De meeste gasten zien het plafond niet meteen. Pas als ze aan tafel zitten, kijken ze omhoog. Behalve het korenveld, dat iedereen eigenlijk mooi vindt, zien ze over de lengte van het plafond een kronkelige scheur. De eerste reactie van gasten is dan ook altijd: "Wat erg! Dat plafond mag weleens gemaakt worden!" De grap werkt elke keer. "Korver heeft die spleet door de platen expres gemaakt", vertelt Peter. "Een tijd geleden kwam een bouwinspecteur binnen. Die zag de scheur meteen. Het blijft leuk om dan te zeggen dat het gewoon zo hoort."
Als de zon niet schijnt, kunnen ze altijd terecht in de kamer aan de voorkant van hun appartement. Dat is het kantoor van Peters architectenbureau. Tussen de 18de-eeuwse balken is een plat gewaaid korenveld geschilderd, met hier en daar een rondfladderende vlinder. Zodat ze, wanneer ze omhoog kijken, zich kunnen uitstrekken als op een mooie zomerdag.
Dat is ook precies de bedoeling van kunstenaar Peter Korver. Toch had hij eerst iets heel anders voorgesteld: een plafond van vloerdelen. ‘Korver wilde daar het vraatbeeld van boktorren op schilderen. Die maken van die grafische patronen als ze zich door houten balken heen eten’, vertelt Peter. ‘Dat vond ik te somber. Het moest gewoon lekker zijn.’ Korver ging er in mee, maar kon het niet nalaten om toch een paar vlijmscherpe distels aan het tafereel toe te voegen.
Peter en Tine hebben Korver leren kennen tijdens een project in Rotterdam in 1997. Peter hield zich bezig met de verbouwing van een nieuwe vestiging van restaurant Pasta e Basta. Korver hield zich daar met het interieur bezig. Peter zag in hem de ideale kunstenaar om "iets spannends" te doen met het witte "blote-billen-plafond" in zijn nieuwe kantoor.
Ze hadden namelijk een belangrijke beslissing genomen. Van de drie naast elkaar gelegen panden gingen er twee in de verkoop. Ze hadden geen zin meer in huurders. "Dat was altijd maar gezeur", zegt Tine. Peter: "En zo kregen we een leuk pensioenfondsje."
Dat waren niet de enige redenen. Op de begane grond had Peter een meubelwinkel met spullen van onder meer Baleri Italia en Flexform. Maar ook van zichzelf, want in het derde pand had hij zijn eigen meubelmakerij. Halverwege de jaren negentig braken zware tijden aan. "Ikea, hè", legt Tine uit. "Die begonnen designmeubels na te maken." Dat was een uitkomst voor mensen met een kleinere portemonnee, maar de doodsteek voor de meeste specialistische winkels.
Peter bleef ondertussen "zoals het hoort" gewoon de collectie om de paar maanden vervangen. Dat was fysiek een zware klus, die hij niet alleen kon klaren. Begin jaren tachtig had hij een beroerte gehad, waardoor hij slecht ter been was geworden. Tine kon niet helpen, want zij werkt als agent voor meerdere modemerken.
In 1998 was het mooi geweest. De meubels gingen in de uitverkoop, ze verkochten de twee panden en Peter installeerde zijn architectenbureau aan de voorkant van de voormalige meubelmakerij. Op de plaats waar de lijmpers had gestaan. Achter kwam het woongedeelte.
Peter wilde een bepaalde spanning in zijn nieuwe werkkamer creëren. "Aan de witte, strakke muren kwamen abstracte schilderijen te hangen. Vroeger moest alles van mij modern zijn. Nu kwam ik erachter dat er meer warmte bij moest." Hij ging op zoek naar ouderwetse elementen. Op de vloer liet hij zelfgemaakte zandtegels leggen die rechtstreeks uit een kerk lijken te komen. En op het meer dan drie meter hoge plafond wilde hij iets vrolijks. "Gras had ook gekund. Maar groen past niet bij de balken."
Korver schilderde het korenveld op hechthout in zijn eigen atelier. "Het lijmen van de platen kostte een halve dag", herinnert Peter zich. "Het blijft nog hangen ook. In de bouw lijmen ze tegenwoordig ook alles." Korver moest de platen wel een beetje bijsnijden met een Stanleymes, want ze pasten net niet helemaal tussen de balken.
De meeste gasten zien het plafond niet meteen. Pas als ze aan tafel zitten, kijken ze omhoog. Behalve het korenveld, dat iedereen eigenlijk mooi vindt, zien ze over de lengte van het plafond een kronkelige scheur. De eerste reactie van gasten is dan ook altijd: "Wat erg! Dat plafond mag weleens gemaakt worden!" De grap werkt elke keer. "Korver heeft die spleet door de platen expres gemaakt", vertelt Peter. "Een tijd geleden kwam een bouwinspecteur binnen. Die zag de scheur meteen. Het blijft leuk om dan te zeggen dat het gewoon zo hoort."
